Jest to choroba zwyrodnieniowa rdzenia kręgowego o nieustalonej przyczynie. Chorują najczęściej psy powyżej 5 lat, rzadko młodsze.
Predyspozycje rasowe
- Owczarek niemiecki (Najczęściej! Stąd czasami stosowana jest nazwa „mielopatia owczarków niemieckich”)
- Welsh corgi
- Pudel duży
- Rhodesian ridgeback
- Owczarek szkocki
- Bokser
- Chesapeake Bay retriever
- Seter irlandzki
Objawy kliniczne
Początkowe objawy zauważane przez właścicieli to stopniowe osłabienie tylnych kończyn, które rozpoczyna się pociąganiem po ziemi pazurami. Chore psy niechętnie skaczą, czasami widoczne są drżenia mięśni. W ciągu kilku miesięcy dołączają się wyraźne porażenia zadu, zaniki mięśni i problemy z trzymaniem moczu i kału. W późniejszej fazie choroby zmiany mogą też dotyczyć przednich kończyn.
Rozpoznanie
Nie istnieje żaden pewny test pozwalający na przyżyciowe rozpoznanie mielopatii zwyrodnieniowej. Wszystkie badania mają na celu zlokalizowanie zmian oraz wykluczenie innych przyczyn objawów. Ostateczne, pewne rozpoznanie można postawić pośmiertnie wykonując badanie histopatologiczne rdzenia kręgowego.
- Badanie neurologiczne: oceniane są odruchy. Zmiany najczęściej zlokalizowane są w odcinku piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa.
- Badania dodatkowe (badanie krwi, moczu, badania radiologiczne): mają na celu wykluczenie innych chorób.
- Diagnostyka obrazowa: mielografia, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny: wykluczenie ucisku na rdzeń kręgowy.
Postępowanie
Brak możliwości wyleczenia! Postępowanie lekarza weterynarii ma na celu spowolnienie rozwoju choroby i poprawienie wydolności organizmu.
- Inhibitory proteaz (kwas aminokapronowy).
- Witaminy z grupy B, wit. C i E.
- Fizjoterapia, odpowiednio dobrana aktywność ruchowa.
- Leczenie problemów skórnych w przypadku nietrzymania moczu i kału.
- Odpowiednie warunki utrzymania: miękkie posłanie, antypoślizgowe podłoże.
Rokowanie
Większość psów traci zdolność samodzielnego przemieszczania się w ciągu 4-6 miesięcy od rozpoznania choroby.